‘Ze zijn waarschijnlijk wel een beetje terughoudend, hoor’, had mijn opdrachtgever vorige week gezegd. ‘Het zijn allemaal serieuze techneuten en de hele dag met hun hoofd bezig. Dus ik weet niet of er veel energie in de zaal zal zitten.’ Deze of een vergelijkbare uitspraak hoor ik heel vaak als ik gevraagd word een theaterles in te zetten als teambuilding of kennismaking. Het komt er altijd op neer dat managers me waarschuwen: hun werknemers die ‘op de inhoud zitten’, zoals je dat zegt in managerstaal, zijn moeilijk aan het spelen te krijgen.  

Dat vind ik interessant – alsof het hebben van kennis of het bezig zijn met details en feiten een beperking is. Ik ben dol op lesgeven aan mensen die de hele dag met hun hoofd bezig zijn. Misschien ligt het aan mijn eigen achtergrond, maar in mijn ervaring is dat alleen maar een voordeel. 

’Zodra er iets loskomt – iemand die in zijn hoofd zat, of een moleculaire binding - dan komt er heel veel energie vrij’ 

Het is eigenlijk precies als een chemische reactie. Er is eerst wat activeringsenergie nodig om een stof uit de ruststand te krijgen. Uitleggen wat de bedoeling van het spel is of wat het doel is van de dag bijvoorbeeld. Zeker mensen die heel goed weten waarom ze bepaalde dingen doen en die hun eigen inhoud goed kennen, voelen zich vaak beter met deze kaders.  

En dat is het mooie: zodra die activeringsenergie is betaald, ontstaat er vaak iets magisch. Die terughoudende techneuten, geven zich verrassend snel over aan het spel. Zodra er iets loskomt – iemand die in zijn hoofd zat, of een moleculaire binding - dan komt er heel veel energie vrij.  

Wat mensen soms vergeten, is dat spel een vorm van denken is. Spelen vraagt om focus, improvisatie en creativiteit, allemaal eigenschappen die je ook in complexe inhoudelijke vraagstukken nodig hebt. Mensen die veel in hun hoofd zitten, hebben juist een enorme potentie voor spel. Want als je het goed begeleidt, dan gebeurt er iets bijzonders: de serieuze mensen gaan ze het spel zelf serieus nemen. Ze verzinnen details en oplossingen, ze helpen elkaar en bouwen door in de fantasie die ze samen hebben gemaakt. 

Ik denk dat de terughoudendheid waar managers me voor waarschuwen, vaak meer hun eigen projectie is. Natuurlijk is het spannend om mensen uit hun comfortzone te halen. Maar ik weet dat juist deze groepen uiteindelijk het meest geïnspireerd vertrekken. Met nieuwe connecties: met elkaar en met zichzelf.