Ik hou van papier. Ik lees het liefst kranten, tijdschriften en boeken in hun gedrukte, papieren vorm. En ook als het om het maakproces gaat, vind ik het leuker om mijn energie in dit mooi opgemaakte, tastbare magazine te steken dan in een vluchtige online publicatie. Die natuurlijk helemaal niet vluchtig is, dat weet ik ook wel, want eenmaal online zweeft het eindeloos lang rond.

Maar vandaag vind ik papier behoorlijk beperkend. Want ik schrijf deze bijdrage op 29 oktober, de dag van de Nederlandse Tweede Kamerverkiezingen. En ik weet dat deze bijdrage op z’n vroegst op 11 november bij jullie op de mat ligt. Dus waar moet je het dan over hebben in een redactioneel commentaar, als je weet dat het politieke en maatschappelijke klimaat op z’n zachtst gezegd nogal onrustig is en — ik heb het al eerder hier genoemd—  voorheen gangbare handelingen, zoals rustig nadenken, twijfelen, inhoudelijk discussiëren, nieuwe inzichten meenemen en openstaan voor andermans expertise niet langer gezien worden als een kwaliteit, maar als een zwaktebod.

Moeten we dan maar stilletjes afwachten tot het overwaait? Wat de uitslag ook is, ik denk dat ‘we’ ook na het verlaten van het stemhokje onze stem nog veel meer moeten laten horen. En met ‘we’ bedoel ik eigenlijk ‘jullie’ – de lezers van dit vakgerichte magazine. Jullie hebben allemaal specifieke kennis en ervaring die relevant is voor allerlei onderwerpen die in de politieke arena worden bevochten. Onderwerpen waar technisch-inhoudelijke kennis en overwegingen prioriteit zouden moeten krijgen boven partijpolitiek kortetermijndenken.Het is makkelijk om lekker neerbuigend te doen over het tekort aan natuurwetenschappelijke en technische kennis in ‘Den Haag’ of ‘Brussel’ en het daarbij te laten, maar dan verandert er dus ook niks.

‘Ik denk dat “we” ook na het verlaten van het stemhokje onze stem nog veel meer moeten laten horen’  

Je kunt het ook zien als een kans/uitnodiging/noodzaak om politici en beleidsmakers te helpen en ze die kennis aan te reiken. Want laten we eerlijk zijn, het is al ondoenlijk om in je eigen specifieke niche alle ontwikkelingen bij te benen, laat staan dat je dat bij aanpalende en nog verder weg liggende gebieden moet doen. Je hoeft niet meteen fulltime lobbyist te worden of zelf de politiek in te gaan.

Een opiniebijdrage is ook een goede (en best haalbare) manier. En wie nu denkt, ja hoor ‘es, de feiten zijn bekend, en die spreken toch voor zich, en je kunt het wel weer vertellen maar dat heeft geen enkele zin, verwijs ik graag naar ‘Opinionated Science’, een prachtige bijdrage van Michelle Francl (ook al vaker door mij aangehaald op deze plek) van half oktober in Nature Chemistry.

Francl breekt een lans voor het schrijven van opiniebijdragen door wetenschappers, want we kunnen wel denken dat ‘de feiten voor zich spreken’, maar ‘de feiten fluisteren onder elkaar in de wetenschappelijke literatuur in een taal die grotendeels onbekend is voor het bredere publiek’. Daarom, stelt Francl, moeten we de feiten een stem geven. En daarvoor zijn wij (dus inclusief jullie) aan zet. Juist ook buiten verkiezingstijd.