Microplastics houden de gemoederen flink bezig. Zelfs in ons bloed blijken ze inmiddels te zitten, zo liet Marja Lamoree enkele jaren geleden als eerste zien. ‘Onze leefstijl is moeilijk duurzaam te maken.’

‛Ik had bij wijze van spreken ook Frans kunnen studeren als ik een leukere leraar Frans had gehad’, bekent Marja Lamoree. Maar haar scheikundedocent viel beter in de smaak. Inmiddels werkt ze bijna een kwart eeuw aan de Vrije Universiteit in Amsterdam, de laatste vijf jaar als hoogleraar analytische chemie voor milieu en gezondheid binnen het Amsterdam Institute for Life & Environment A-LIFE. En ze is zo tevreden met die baan, en vooral met haar team, dat ze er niet eens een LinkedIn-profiel op nahoudt als digitale hengel.

Haar onderzoek richt zich vooral op de opname van schadelijke stoffen in het menselijk lichaam. Welke stoffen dat zijn, hangt mede af van de beschikbare financiering en daarmee van de waan van de dag. ‛We hebben altijd een stofgroep gehad waarin we excelleerden. Het begon met organotinverbindingen, toen werden het broomhoudende brandvertragers. Nu doen we veel fluor, dat kon je na chloor en broom wel zien aankomen.’ Maar ze is vooral bekend van de microplastics. In 2020 wist ze als eerste aan te tonen dat menselijk bloed daar vol mee zit. En toen Amerikaans onderzoek onlangs liet zien dat mineraalwater onverwacht veel micro- en vooral ook nanodeeltjes bevat, was Lamoree de eerste die door de Nederlandse media om commentaar werd gevraagd. Drink liever water uit de kraan, was haar voor de hand liggende advies. ‛Maar de vraag blijft natuurlijk of het echt heel schadelijk is’, voegt ze er meteen aan toe. ‛In de mens is dat in elk geval nog niet onomstotelijk bewezen, al zou je intuïtief zeggen van wel.’