Amerikaanse onderzoekers hebben sieraden voorzien van pleistertjes die anticonceptiemiddelen afgeven aan de drager (v). Met zo’n oorbel hoef je je een week lang geen zorgen meer te maken dat je de pil vergeet, zo valt te lezen in het Journal of Controlled Release.

Andere geneesmiddelen kun je er eventueel ook mee toedienen, zij het in beperkte hoeveelheden omdat de pleisters noodzakelijkerwijs veel kleiner zijn dan de traditionele exemplaren die je elders op de huid plakt als medicijn tegen wagenziekte of hulpmiddel om met roken te stoppen. Vandaar die week - meer contraceptie gaat er simpelweg niet in.

De pleisters bestaan uit drie lagen: een ondoordringbare lijmlaag om ze onder het sieraad te bevestigen, een laag die de therapeutische moleculen langzaam afgeeft en een tweede lijmlaag die op de huid hecht. Mark Prausnitz en collega’s van het Georgia Institute of Technology hebben zulke pleisters al gemonteerd in oorbellen, ringen, halssieraden en polshorloges. Het idee daarbij is dat je die dingen vrijwel automatisch aan of om doet, terwijl je een dagelijkse pil maar al te makkelijk vergeet.

De onderzoekers probeerden de oorbellen, geladen met het hormoon levonorgestrel, eerst uit op varkensoren en vervolgens op levende ratten. Die kregen inderdaad voldoende in hun bloed om zwangerschap te voorkomen. Zelfs wanneer de oorbellen elk etmaal acht uur werden verwijderd omdat mensen ze in bed óók uit plegen te doen, bleef de concentratie ruim boven het minimum.

De Amerikanen bedachten het oorspronkelijk voor ontwikkelingslanden, maar realiseerden zich later dat er óveral ter wereld een markt voor zou moeten zijn. In een persbericht suggereert Prausnitz dat mensen hun complete oorbellencollectie zouden kunnen voorzien van zulke pleistertjes zodat het niet uitmaakt wat ze op een gegeven dag wensen te dragen - al vergeet hij dan even dat het knap lastig wordt om bij te houden welke pleisters ‛leeg’ zijn en welke niet. Wel moet hij toegeven dat nader onderzoek nodig is naar de vraag welke culturen het idee acceptabel gaan vinden, en welke niet.

bron: GeorgiaTech