Een experimenteel kalmerend middel blijkt bij muizen en honden effectief tegen chronische jeuk. En de bijwerkingen zijn minimaal, melden Zwitserse onderzoekers in Nature Communications.

Op zich is dat idee niet nieuw. Het onderzoek bevestigt dat een klassieker als diazepam (beter bekend als valium) in principe ook werkt tegen jeuk. Maar daarvan zijn de bijwerkingen onacceptabel.

Volgens Hanns Ulrich Zeilhofer en collega’s van de universiteit van Zürich is het een kwestie van selectiviteit. Het ruggenmerg bevat specifieke neuronen die de doorgifte van jeuksignalen naar de hersenen dempen. Daarbij is de signaalstof gamma-aminoboterzuur (GABA) betrokken en bijpassende GABA_A-receptoren die de werking daarvan versterken. Dat zijn anionkanalen die bestaan uit vijf sub-units, geselecteerd uit een collectie van negentien verschillende eiwitten. Die selectie bepaalt de exacte functie.

Met dank aan genetisch gemodificeerde muizen die slechts een deel van die subunits konden aanmaken, hebben de Zwitsers nu vastgesteld dat er twee essentieel zijn voor jeukonderdrukking. Die heten α2 en α3. De kunst is dus een stof te vinden die zich alleen aan die twee hecht; valium en andere benzodiazepinen hechten zich óók aan α1 en α5 en dáár ontlenen ze hun kalmerende (bij)werking aan.

In de literatuur blijkt al eens zo’n stof te zijn beschreven: TPA023B, voluit (6,2’-difluoro-5’-[3-(1-hydroxy-1-methylethyl)imidazo[1,2-b][1,2,4]triazin-7-yl]biphenyl-2-carbonitril en niet te verwarren met TPA023 zonder B dat er

En inderdaad blijkt TPA023B muizen van diverse vormen van chemisch opgewekte, acute of chronische jeuk te kunnen afhelpen, wat je kunt aflezen aan de mate waarin ze de jeukende plek beschadigen door zich te krabben.

Bij honden die overgevoelig zijn gemaakt voor huisstofmijt en daarna worden blootgesteld aan een extract van die beestjes, werkt het ook. En als er al bijwerkingen zijn, danzijn die niet zichtbaar.

De Zwitsers hebben het nog niet uitgetest op mensen. En dat je TPA203B gewoon in China kunt bestellen, hebt u niet van ons.

bron: Universität Zürich