Grafeennanolinten van een paar zesringen breed staan volop in de belangstelling vanwege ‘topologische’ eigenschappen die bepalen of en hoe ze elektronen doorgeven. Om dit te bestuderen moet de koolstofstructuur perfect zijn.

Dat bereik je alleen door de linten chemisch te synthetiseren. Je gaat uit van diverse uitgekiende bouwstenen, elk met maar twee of drie ringen, die je letterlijk aan elkaar puzzelt op een goudoppervlak. Als laatste stap sluit je alle ringen die nog open zijn.

In Nature presenteerden Berkeley-chemicus Felix Fischer en fysicus Michael Crommie zo het bewijs dat je elektronen kunt ‘vangen’ op plekken in zo’n lint waar de breedte één zesring verspringt. Theoretisch was dat al voorspeld.