Wetenschappelijke presentaties onthoud je zelden – behalve als de spreker een emotie weet op te roepen. Een grafiek met een verrassend resultaat, een persoonlijke anekdote of een inspirerend inzicht: als je wilt dat jouw data, resultaten en conclusies blijven hangen, koppel ze dan aan emotie. Dat kan met storytelling.

Veel wetenschappelijke presentaties zijn opgezet om zoveel mogelijk kennis over te dragen. Een nobel streven – maar gedoemd te mislukken. We moeten als mens namelijk iets met die kennis doen, fysiek of denkbeeldig, wil die beklijven. En daar is vaak weinig ruimte voor in een presentatie.

Als het streven is zoveel mogelijk informatie over te brengen, is het resultaat vaak een ellenlange opsomming. Opsommingen zijn saai: ze triggeren weinig emotie. Het gevolg is dat we soms al het begin zijn vergeten, terwijl de presentator nog niet eens bij het eind is.

Het is daarom verstandiger minder te vertellen en daarbij de inhoud op meerdere niveaus aan te bieden: cognitief en emotioneel.