De industrie zal toch echt volledig open moeten worden over de samenstelling van haar frackingvloeistoffen. Want wat we er nu van weten is te weinig voor een betrouwbare beoordeling van de risico’s van schaliegaswinning voor het drinkwater, schrijven Duitse onderzoekers in het tijdschrift Environmental Science & Technology.
Martin Elsner en Kathrin Hölzer, van het Helmholtz Zentrum Mu¨nchen, hebben voor het eerst alle informatie op een rij gezet die wél openbaar is. In de praktijk komt die geheel uit de VS, het enige land waar nu al op grote schaal wordt gefrackt. De belangrijkste bronnen zijn een lijst die ooit is samengesteld door een commissie van het Huis van Afgevaardigden onder leiding van Henry Waxman, en de officiële FracFocus Chemical Disclosure Registry die sinds 2011 wordt bijgehouden.
Elsner en Hölzer liepen daarbij tegen een reeks problemen aan. De informatie is fragmentarisch, FracFocus werkt niet handig, en veel stoffen hebben een stuk of wat verschillende niet-IUPAC-namen die door elkaar worden gebruikt. Maar het ergste is dat ingrediënten die minder dan 0,1 % van het totaal uitmaken, in de VS nog steeds niet hoeven te worden gemeld. Dat gebeurt dus ook niet.
Waar de vele honderden stoffen voor dienen die wél in de lijsten staan, staat er gewoonlijk niet bij. Maar meestal blijkt het niet zo moeilijk te raden of iets een oppervlakte-actieve stof, een biocide, een middel tegen kalkaanslag, een corrosie-inhibitor of een pH-buffer is. En dan valt op dat dezelfde rol vaak kan worden vervuld door chemisch totaal verschillende stoffen. Waarbij onduidelijk blijft waarom sommigen hardnekkig kiezen voor toxicologisch verdacht spul terwijl anderen iets gebruiken dat veel schoner is - wellicht is er een goede reden voor maar het kan net zo goed de macht der gewoonte zijn.
Het pleidooi voor meer openheid heeft echter een andere reden. Zelfs als de bekende ingrediënten onschadelijk zijn en de concentraties van de onbekende stoffen te laag om kwaad te kunnne, moet je maar afwachten of er niets onderling gaat reageren tot producten die wél vervelende gevolgen hebben.
Als die stoffen wél bekend zijn reageren ze net zo hard, maar dan is het tenminste geen verrassing meer.
bron: American Chemical Society
Nog geen opmerkingen