Als het aan Filip Du Prez ligt, zijn thermoharders zoals epoxyharsen over een aantal jaren bijna net zo goed te recycleren als thermoplasten. De eerste stap is zorgen voor meer inzicht in het functioneren van gecrosslinkte kunststoffen op moleculair niveau. ’We willen de komende vier jaar kennis opbouwen over combinaties van parameters die leiden tot het best mogelijke materiaal.’

Kun je kleine moleculen net zo nauwkeurig aan elkaar rijgen tot een polymeer als de natuur dat doet met aminozuren? En kunnen zulke ‛precisiepolymeren’ dienen als model voor beter recycleerbare materialen? In 2021 ontving de Gentse hoogleraar Filip Du Prez een ERC Advanced Grant om zich vijf jaar te wijden aan dit onderwerp. Dankzij precisiepolymeren hoopt hij meer te weten te komen over het verband tussen de exacte opbouw van polymeerketens en hun fysische en chemische gedrag. Einddoel is de ontwikkeling van industriële thermoharders, zoals epoxyharsen en polyurethanen, waar je ook na gebruik nog serieus iets aan hebt.

Voor de huidige generatie thermoharders of thermosets, waarvan de productie volgens Du Prez inmiddels op 65 miljoen ton per jaar ligt, geldt dat nadrukkelijk niet. Veel verder dan fijnmalen voor gebruik als vulstof, kom je niet. Anders dan thermoplastische kunststoffen worden ze bij temperatuurverhoging niet zacht, laat staan dat ze smelten. De wetenschap heeft daar eigenlijk nog geen antwoord op. Dat begint onder meer op te vallen nu de eerste generatie windturbines aan vervanging toe is en men zich geen raad weet met de groeiende stapel afgeschreven wieken van glasvezelversterkte epoxyhars. ‛Ik krijg maandelijks wel een vraag van een bedrijf dat meer wil weten over toepassingen van herbruikbare harsen, of wil samenwerken op dit gebied’, aldus Du Prez.