Een pleister met micronaaldjes kan een maand lang ongewenste zwangerschap voorkomen. En daarvoor hoef je die pleister maar een paar seconden te laten zitten, meldt Nature Biomedical Engineering.

De truc daarbij is dat de naaldjes afbreken als je de pleister verwijdert, en dat die daarna wél minstens een maand in de huid blijven zitten voordat ze helemaal biologisch zijn afgebroken. En in die naadjes zit het anticonceptiemiddel, in dit geval het hormoon levonorgestrel.

Mark Prausnitz en collega's van het Georgia Institute of Technology maken die 600 micrometer lange naaldjes van een mengsel van polymelkzuur (PLA) of van PLGA, een copolymeer van PLA en glycolzuur. Ze lossen die polymeren op, mengen de anticonceptie er doorheen, gieten het mengsel in een mal van siliconenrubber waarbij ze zorgen dat die net niet overloopt. Vervolgens wachten ze tot het oplosmiddel is verdampt.

Daarna gaat er een deklaag overheen van sucrose en polyvinylalcohol. De kunst daarbij is om te zorgen dat tussen naaldjes en deklaag een luchtbelletje achterblijft, waardoor die naaldjes tamelijk gemakkelijk afbreken.

Je stelt dat luchtbelletje zo in dat de naaldjes niet afbreken wanneer je de pleister verticaal uit de mal trekt, en ook niet wanneer je hem met je vinger op en door de huid duwt. Ze breken wel af wanneer je de pleister aan één kant lostrekt, zodat je naast trekkracht ook afschuifkrachten uitoefent.

De naaldjes blijven achter en worden langzaam afgebroken, waarbij de levonorgestrel geleidelijk vrij komt en vanzelf in de bloedbaan belandt. Het tempo hangt af van de exacte samenstelling van de naaldjes, en is dus goed instelbaar. Bij ratten bleef de dosering een maand lang binnen de grenzen van wat geldt als werkzaam. Dat die grenzen bij levonorgestrel vrij ruim zijn, helpt natuurlijk wel.

Pruasnitz denkt dat zo'n pleister minder dan een dollar per stuk hoeft te kosten wanneer je er maar voldoende van produceert. Bovendien kun je hem zelf aanbrengen en weer lostrekken. Vooral voor vrouwen in ontwikkelingslanden zou het een uitkomst kunnen zijn.

Het borduurt voort op eerdere projecten waarbij men vaccins wilde toedienen via zulke naaldjes. Daarbij was de motivatie dat ze zo klein zijn dat je ze haast niet voelt, én dat je het risico van hergebruik van vervuilde injectienaalden elimineert. De combinatie van fysieke én biologische afbraak van de naaldjes lijkt wel nieuw te zijn.

bron: Nature Biomedical Engineering, Georgia Tech