Er ontsnapt soms toch een wolk methaan uit de bodem van Mars. Het blijft dus mogelijk dat er ooit leven was of dat het er nog steeds is, blijkt uit meetgegevens van de Marslander Curiosity die zojuist op de website van Science zijn verschenen.

Die methaanpluimen waren jaren geleden ook al gemeten vanuit Aardse observatoria en een sonde die rond Mars cirkelde. De eerste metingen van Curiosity gaven niets aan. Maar inmiddels is de TLS-laserspectrometer, die deel uitmaakt van Curiosity’s ‘Sample Analysis at Mars’-boordlaboratorium (afgekort SAM), meer dan een jaar in actie geweest. En nu blijken er soms wel degelijk concentratiepieken te zijn.

Daar staat tegenover dat de normale methaanconcentratie veel lager is dan theoretische modellen voorspelden op basis van de hoeveelheid koolstof die door interplanetair stof en meteorieten zou moeten worden aangevoerd op het Marsoppervlak.

Waar de methaanpieken vandaan komen, blijft een compleet raadsel. Heel misschien is het biochemie maar waarschijnlijk is het geochemie, onder invloed van bijvoorbeeld uv-straling. Blijft de vraag waar de koolstof dan vandaan komt. Volgens de auteurs is de simpleste verklaring dat kort geleden een meteoriet is ingeslagen in de buurt van de landingsplek. Alleen zou die dan groot genoeg moeten zijn geweest voor een behoorlijke krater en die is er niet.

Eerder zijn al sporen van chloorbenzeen en gechloreerde alkanen gevonden in de bodem onder Curiosity. Het nieuws daarover is dat men nu zeker denkt te weten dat ze niet per ongeluk zijn meegenomen door de lander maar echt uit de rotsen komen. Hoe ze daar dan in zijn gekomen is - alweer - een raadsel.

Dat het allemaal gechloreerde verbindingen zijn is allerminst een raadsel maar het gevolg van de aanwezigheid van perchloraathoudende mineralen in het gesteente. Zodra SAM een monster opwarmt om er de vluchtige stoffen uit te extraheren, reageert het perchloraat meteen met de koolwaterstoffen. Wat voor moleculen dat precies waren voordat de analyse begon, is dus niet te achterhalen.

Nog een laatste raadsel; in een tweede Science-publicatie worden metingen gemeld aan het water op Mars. Water met gewone waterstof verdampt iets sneller dan ‘zwaar’ water met deuterium dus aan de deuterium/waterverhouding kun je de leeftijd van dat water aflezen. Daar lijkt nu uit te komen dat Mars er langer dan gedacht over heeft gedaan om zijn water kwijt te raken. De oudste ijsmonsters zijn naar schatting van drie miljard jaar geleden en toen was een behoorlijk deel al weg, maar nog lang niet alles.

bron: NASA, Science