Kim Meulenbroeks praat liever dan ze pipetteert en organiseert liever dan ze incubeert. Daarbij houdt ze wel contact met haar oude liefde: de biotechnologie.

Scholieren, politici, zakenmensen, docenten en wetenschappers, met iedereen praat Kim Meulenbroeks (27) even gemakkelijk. Ze heeft twee banen. Voor de TU Delft organiseert ze de scholierenwedstrijd Imagine en het reizende DNA-lab ‘Suikerbieten in de benzinetank’. Daarnaast werkt ze voor de internationale stichting Public Research and Regulation, die eveneens in Delft is gevestigd. Voor deze stichting brengt ze regelgevers en wetenschappers met elkaar in contact om het onderlinge begrip te vergroten. Buiten haar dagelijks werk is zij ook nog vicevoorzitter van het bestuur van het Young European Biotech Network.

Wetenschapscommunicatie

Kim studeerde biotechnologie aan de Wageningen Universiteit. “Tijdens mijn eerste afstudeervak aan de vakgroep celbiologie en immunologie zag ik het werken in een lab niet meer zitten”, zegt ze. “Toen ben ik er een tijdje uit geweest, om te bedenken wat ik dan wel wilde.” Ze bedacht dat ze liever praat dan pipetteert en liever organiseert dan incubeert. Uiteindelijk studeerde zij af met een scriptie over het nationale debat ‘Eten en Genen’. Zo rolde ze de wetenschapscommunicatie in.

“Voor mijn eerste baan bij de Europese Federatie voor Biotechnologie was mijn bestuursperiode bij de studievereniging veel belangrijker dan mijn kennis van de biotechnologie”, herinnert Kim zich. Inmiddels is dat wel veranderd. Bij Public Research and Regulation merkt ze dat wetenschappers het fijn vinden dat zij hun taal spreekt.

“Regelgevers hebben in veel gevallen weinig kennis van het zeer diverse vakgebied waarover zij onderhandelen in internationale verdragen. Dat leidt soms tot onwerkbare situaties. Bijvoorbeeld de eis om genetisch gemodificeerde bomen een of meerdere generaties lang te testen, voordat deze mogen worden gebruikt. Na een of twee generaties van bomen is de wetenschapper die het onderzoek moet uitvoeren allang dood.”

Misverstanden

Om misverstanden tussen wetgevers en wetenschappers te voorkomen, zijn mensen nodig die van allebei de taal spreken. Mensen zoals Kim dus. In haar vak is het opbouwen van een sociaal netwerk cruciaal. “Gelukkig leg ik gemakkelijk contacten”, zegt ze. Kim is constant bezig deze contacten te onderhouden. Haar dagtaak bestaat voornamelijk uit het mailen en bellen van mensen die haar helpen met het op touw zetten van vergaderingen, wedstrijden en congressen.

Tijdens haar werk leerde ze ook veel bij op het administratieve en het financiële vlak. “Ik zou graag projectleider worden, of de communicatie voor een biotechbedrijf gaan doen”, zegt ze over haar toekomst. Het is duidelijk: aan de biotechnologie heeft Kim haar hart verpand, maar communiceren en organiseren zitten haar in het bloed.

***Kader***

Wat zeg je nooit meer tegen je baas?

“Ik zeg altijd alles tegen mijn baas. Gelukkig heb ik ook steeds een baas gehad waartegen je alles kon zeggen.”

Je grootste blunder tot nu toe?

“Tijdens een toespraak van de president van de Europese Federatie voor Biotechnologie stond ik naast hem. Later hoorde ik dat je het aan mijn gezicht kon zien wanneer ik het niet met hem eens was.”

Wat weet je nog van je eerste echte sollicitatie?

“Ik kwam binnen door een doolhof van opgestapelde dozen. Toen ik aangenomen werd, bleek dat het kantoor er altijd zo uitzag.”