Zonder elektronica maar mét chemie krijg je ook een robot aan het lopen. Harvard-onderzoekers presenteerden het achtarmige bewijs zojuist in Nature.

De ‘octobot’ van Robert Wood en collega’s bestaat volledig uit ‘ zachte’, flexibele materialen. Hij loopt niet op batterijen maar op waterstofperoxide (50 % in water, in een tankje in het achterlijf), dat langzaam ontleedt op een platinakatalysator. Daarbij ontstaat naast water gasvormige zuurstof, en de gasdruk licht om de beurt vier van de acht pootjes op.

Dat proces wordt aangestuurd door wat de bedenkers een ‘microfluidic soft controller’ noemen. De waterstofperoxide-oplossing stroomt door een uitgekiend netwerk van kanaaltjes waarin door de vloeistofdruk vanzelf oscillaties ontstaan. Daardoor gaat de brandstof om de beurt naar beide groepen van vier pootjes. Het laat zich uittekenen als een logische schakeling die je opbouwt uit elektronica-componenten.

De microfluïdica is de vrucht van een gespecialiseerd 3D-printproces. Het lichaam van de robot wordt er omheen gegoten uit siliconenrubber, waarbij de gaskanalen tijdelijk worden vrijgehouden door een ‘inkt’ die je achteraf weer oplost en er uit spoelt.

Vergeleken met elektrisch kruipend gedierte heeft deze ‘soft robot’ minstens twee voordelen. De productie is in principe veel eenvoudiger, en je bespaart veel gewicht omdat je geen metalen batterijen en elektrische componenten meer nodig hebt.

bron: Nature