Miltvuurtoxine laat zich ombouwen tot een nuttig gereedschapje dat kanker te lijf gaat. Praktische toepasssing is nog ver weg maar het principe lijkt te werken, melden MIT-onderzoekers in ChemBioChem.

Bradley Pentelute en collega’s maken daarbij handig gebruik van de handigheid die dat toxine heeft in het vergiftigen van gezonde cellen. Het bestaat uit drie eiwitten waarvan er één, het protective antigen PA, zich hecht aan receptoren op het celmembraan. Vervolgens sluist het de twee eigenlijke ziekmakers, de lethal factor LF en de edema factor EF, door dat membraan heen.

Zowel bij LF als EF zijn de onderdelen, die miltvuur veroorzaken, niet nodig voor de passage door dat membraan. Het idee is nu om die onderdelen te vervangen door ‘antibody mimics’, eiwtfragmenten die kleiner zijn dan echte antilichamen maar wel een vergelijkbaar talent bezitten om zich aan specifieke eiwitten te hechten.

Zulke nep-antilichamen komen normaal gesproken net zo min een cel binnen als echte antilichamen. Er bestaan wel peptides die ze een zetje in de juiste richting geven, maar PA is daar stukken handiger in. Dat deel van het toxine laat je dus gewoon zoals het was.

Uiteraard kan dat PA nog steeds niet het verschil zien tussen een gezonde cel en een kankercel. Het infecteert ze allemaal. Maar als je je antibody mimics richt op eiwitten die alleen in zo’n tumoren voorkomen, of daar veel actiever zijn dan in een gezonde cel, dan zouden de bijwerkingen erg mee kunnen vallen.

In vitro heeft Pentelute al het Bcr-Abl kinase platgelegd, dat ontstaat door een genetisch weeffoutje en dan chronische myeloïde leukemie veroorzaakt. Ook met het in veel tumoren overactieve hRaf-1 kinase lukte het.

De onderzoekers zijn nu bezig het op muizen uit te proberen, en te kijken of er alsnog een manier is te vinden om PA alleen op specifieke celtypes af te sturen.

bron: MIT