Dat bloedsuiker en suikerziekte iets met elkaar te maken hadden, werd al langer vermoed. Diabetes (Grieks voor ‘passeren door’) was reeds bekend in de Egyptische Ebers-papyrussen (1.550 voor Chr.) en werd voor het eerst grondig beschreven door de gekende Griekse arts Areteus van Cappadocië (130 na Chr.). Het veroorzaakte een onlesbare dorst en overvloedig plassen, logisch dat men eerst dacht aan nier- en blaasproblemen.

Avicenna stelde de karakteristieke zoete smaak van de urine van diabetici vast en de Engelse arts Thomas Willis voegde rond 1670 aan de benaming diabetes de bijnaam ‘mellitus’ (honingzoet) toe.