De kortste dag komt er weer aan. Tijd om te dagdromen over een retourtje naar de zon: Ibiza, Gran Canaria… Of Antarctica natuurlijk.

Toegegeven, het ijzige continent klinkt niet als de ideale plaats om de winter te ontvluchten. Toch is het eigenlijk de ideale antiwinterdipbestemming. Tijdens onze winter is het daar tenslotte hoogzomer - 24 uur per dag licht! - en de sneeuw weerkaatst de zonnestralen.

Ik ben niet de enige die somber wordt van het donker: zo’n 500.000 Nederlanders kampen met een winterdepressie. Ze zijn moe, prikkelbaar en voelen zich lusteloos… Ook al speelt licht een centrale rol in ons leven, ik wist er tot voor kort maar weinig van. Gelukkig kreeg ik dit jaar de kans er een boek over te schrijven.

Om te achterhalen wat licht allemaal met ons doet, lichamelijk en geestelijk, ging ik met experts in gesprek. Met dermatologen en psychologen, maar ook met mensen die juist niet naar het voorjaar snakken door hun zonneallergie. Zo ontmoette ik Marly, die de erfelijke stofwisselingsziekte EPP heeft: erytropoëtische protoporfyrie. Daarbij reageren mensen allergisch op zonlicht, en soms ook op kunstlicht. EPP-patiënten hebben te veel protoporfyrine in hun bloed, omdat het eiwit dat die stof afbreekt in hun lichaam ontbreekt. Protoporfyrine is belangrijk voor de aanmaak van rode bloedcellen, maar bij een overschot hoopt het zich op in de huid en de lever, en in de huid neemt het zonlicht op. Het energieoverschot dat daardoor ontstaat geeft ontstekingen.

Ook sprak ik Anneke, die een andere vorm van lichtallergie heeft: CPLD (chronische polymorfe lichtdermatose). Als ze in de zon komt, krijgt ze blaren op haar huid, vergelijkbaar met tweedegraads brandwonden.
Toch zaten Marly en Anneke niet bij de pakken neer. En daardoor besefte ik hoe blij ik moet zijn met mijn eigen huid, in plaats van alleen maar te klagen over pukkels en rimpels. Vanaf nu ga ik dus extra lief zijn voor mijn lijf. Wie weet trakteer ik mezelf wel op een retourtje Antarctica…

Gemma Venhuizen, wetenschapsjournalist