Als we elkaar spreken is Julia Pols (28 jaar, die/diens, hen/hun) net terug van het Nederlands Kampioenschap 10 Dans, een stijldanswedstrijd die vijf ballroom- en vijf latindansen combineert. Tijdens de eerste ronde was de biochemicus vreselijk nerveus, maar dat kwam niet door het kampioenschap. ‘Ik zat te wachten op feedback van mijn supervisor over mijn PhD-thesis. Die stress heb ik meegenomen op de dansvloer, waardoor onze eerste ronde niet zo goed ging.’ 

Pols’ promotieonderzoek draait om nieuwe targets voor antibiotica. Via een door hen opgezette screeningsmethode, zijn inmiddels tienduizend verbindingen getest op het blokkeren van eiwitten van pathogene bacteriën zoals MRSA en Mycobacterium tuberculosis. Pols is trots op deze fundering. ‘Collega’s kunnen de methode gebruiken in allerlei nieuwe projecten die nu opstarten.’  

Altijd aan  

Na de eerste dansronde wist Pols zich te herpakken en het danspaar mocht door naar de halve finale. ‘Die ging een stuk beter! We zijn heel tevreden met onze tiende plek.’ De biochemicus danst niet om te winnen, maar om te ontspannen. ‘Doordat ik autistisch ben sta ik altijd aan. Ik ben constant aan het plannen en piekeren. Tijdens trainingen kan ik mijn hoofd uitzetten en focussen op mijn lichaam.’ Stijldansen is een intieme, sociale sport vol prikkels, maar Pols’ autisme zit meestal niet in de weg. ‘Mijn danspartner is een van mijn favoriete personen en onze coaches zijn geweldig. Ik voel me bij hen op mijn gemak en kan altijd aangeven wanneer het even niet goed gaat.’ 

Wedstrijddagen zijn extra speciaal voor Pols, omdat die tijdens zo’n dag hypervrouwelijk de dansvloer betreedt, met zwierige outfits en een huid vol zelfbruiner en glitters. Dat, terwijl Pols zich in het dagelijks leven androgyn kleedt en gedraagt. ‘Ik heb een lastige relatie met vrouwelijkheid. Ik heb er geen connectie mee. Maar een wedstrijddag is dé kans om vrijwillig volledig de controle te pakken over hoe ik me presenteer. Door dat masker kan ik helemaal voor de performance gaan.’ 

‘Tijdens trainingen kan ik mijn hoofd uitzetten’  

Kantelpunt 

Dat Pols nu diens autistische, queer zelf is, met een fulltime baan en sport op nationaal niveau, ging niet bepaald vanzelf. Na een mentaal intensieve periode is hen goed geworden in het aanvoelen en aangeven van grenzen. ‘In mijn tweede bachelorjaar kwam ik niet meer mee met de colleges. Ik was uitgeput en kreeg hevige hoofdpijnklachten.’ Pols had een burn-out, gevoed door jarenlange prestatiedruk op school en getriggerd door een traumatische gebeurtenis. ‘Ik heb daar drie jaar lang mee moeten dealen en veel psychotherapie gevolgd.’ Studeren ging in die periode langzaam, maar Pols’ bachelorstage was een kantelpunt. ‘Die bleek veel zwaarder dan was afgesproken, maar ik realiseerde me toen wel hoe veerkrachtig ik ben. Ik vond toen ook een danspartner met wie ik wedstrijden ging doen. Dansen heeft me enorm geholpen tijdens het herstel van de burn-out.’