Honderd jaar geleden kwam Louis de Broglie met een elegante en simpele afleiding die de twee karakters van licht, deeltjes of golven, met elkaar verenigde. Hiermee gaf hij het startschot voor een nieuw soort fysica: de golfmechanica. 

Al in 1675 schetste Isaac Newton in een lezing voor de Royal Society over licht, kleur en breking dat licht als een stroom deeltjes is op te vatten. Drie jaar later schreef Christiaan Huygens een verhandeling waarin deze verschijnselen ook met pulsen en pulsfronten te beschrijven zijn; de zogeheten undulatietheorie. ‘Het licht verspreidt zich in cirkels en heeft daar tijd voor nodig’, publiceerde hij in zijn Traité de la lumière (1690). Deze theorie kon echter niet alles verklaren — rechtlijnige voortplanting, terugkaatsing, breking — en dus werd zij gauw vergeten, want wie durfde destijds tegen de grote Newton in te gaan?