Het gebruik van zogeheten schaliegas uit kleisteenlagen is op korte termijn nog slechter voor het klimaat dan kolenstook. Van de logica achter de winning blijft zo weinig over, zo claimen Robert Howarth en collega’s (Cornell University, VS) in het tijdschrift Climate Change Letters.

Die logica is geheel gebaseerd op de redenering dat schaliegas een vorm van aardgas (methaan) is, en dat het dus per definitie schoner verbrandt dan olie of kolen. Vandaar dat met name in de VS de winning van schaliegas de afgelopen 10 jaar spectaculair is toegenomen. De regering-Obama zet er zelfs specifiek op in als instrument om de broeikasgasemissies te verlagen.

Maar volgens Howarth wordt daarbij iets over het hoofd gezien. Om schaliegas te winnen moet eerst de kleisteenlaag worden opengebroken. Dat gebeurt door injectie van water onder hoge druk. Een deel van dat water komt vanzelf weer terug naar de oppervlakte en neemt daarbij substantiële hoeveelheden methaan mee naar boven. Nog meer methaan komt vrij wanneer er moet worden afgeblazen, of simpelweg omdat de apparatuur lekt.

Alles bij elkaar schat Howarth dat, gerekend over de levensduur van een winningsput, 4 tot 8 procent van de totale methaanproductie ongecontroleerd de atmosfeer in gaat. Hij baseert die conclusie vooral op recente Amerikaanse overheidsrapporten die ingingen op de technische details van de schaliegaswinning.

En zoals bekend is methaan een veel sterker broeikasgas dan koolstofdioxide. Het goede nieuws is dat het ook een factor 10 sneller wordt afgebroken: op de lange termijn is het milieu met schaliegas dus beter af dan met CO₂ uitbrakende kolencentrales. Maar daarvoor moet je minstens 100 jaar vooruit kijken. Als je alleen kijkt naar de eerste 20 jaar, dan versterkt de huidige schaliegaswinning het broeikaseffect juist méér dan kolenstook. Howarth schat het verschil op tenminste 20 en misschien zelfs 100 procent.

En aangezien schaliegas nu juist wordt aangeprezen als tussenoplossing voor de korte termijn, in afwachting van de grootschalige invoering van écht schone alternatieven zoals zon, wind en biomassa, vraagt de onderzoeker zich hardop af of we er wel mee door moeten gaan.

bron: Verlag Springer