In de VS is een sensor bedacht die laat zien of de melk nog goed is zonder dat je het pak hoeft te openen. Volgens Shyam Sablani en collega’s van Washington State University is dat betrouwbaarder dan een uiterste houdbaarheidsdatum die per definitie geen rekening houdt met de werkelijke temperatuur waarbij je de zuivel bewaart, valt te lezen in het tijdschrift Food Control.

Ze werken met Schiff-reagens, een al in 1866 uitgevonden combinatie van sulfiet en een organische kleurstof op anilinebasis, zoals fuchsine. Schiff-reagentia verkleuren met name bij contact met aldehydes. En de vluchtige, stinkende afbraakproducten, die vrijkomen als bacteriën de melk verteren, zijn in de praktijk voornamelijk aldehydes.

Het idee is nu om zo’n Schiff-reagens te laten adsorberen door siliciumoxide-nanodeeltjes, en die te verwerken in een transparante houder die je inbouwt in de verpakking - de dop ligt het meest vopor de hand. Je scheidt hem af van de melk met een membraan dat de nanodeeltjes en het losse reagens niet doorlaat maar wel de aldehydes, die over het algemeen veel kleiner zijn. Vervolgens kun je aan de buitenkant zien of de nanodeeltjes verkleuren, als indicatie dat er voldoende aldehydes zijn ontstaan om de melk ondrinkbaar te maken. Zie de afbeelding: de paarse deeltjes hebben boven zure melk gezeten.

Voorlopig heeft Sablani het alleen geprobeerd in een laboratoriumsetting, met gepasteuriseerde melk die hij op 7, 13, 15 of 19 °C hield. Inderdaad verkleurden de nanodeeltjes sneller naarmate de temperatuur hoger was. Ter vergelijking zette hij de melk tevens in diverse stadia op kweek in petrischaaltjes, om een relatie te kunnen leggen tussen de mate van verkleuring en het aantal aanwezige bacteriën. Ook hield hij met een gaschromatograaf de feitelijke aldehydeconcentraties bij. De resultaten van de verschillende metingen kwamen goed genoeg met elkaar overeen om te concluderen dat de nanodeeltjes in principe bruikbaar zijn.

De volgende stap moet een sensor worden die laat zien hoe lang je de melk nog kunt bewaren voordat ze echt niet meer te drinken is - uiteraard heb je daar in de praktijk veel meer aan. Onduidelijk is hoe Sablani dat hoopt te bereiken, maar kleurintensiteit is met het blote oog lastig af te schatten dus vermoedelijk zijn er meerdere reagentia voor nodig, elk met een ander kleurtje. In de tussentijd kan de industrie alvast beginnen aan de ontwikkeling van een schroefdop waarin je de nanodeeltjes kunt integreren.

bron: Washington State University