Toen Anoeska Wever (34) net een nieuwe baan had, tikte een man haar op de schouder. ‘Meisje, loop niet zo hard’, zei de patiënt tegen de jonge apotheker. ‘Het leven duurt nog lang genoeg. Maak je niet zo druk.’ Het was een van Wevers eerste kennismakingen met de ontspannen cultuur op Aruba, waar ze in 2018 vanuit Nederland naartoe verhuisde na haar opleiding tot openbaar apotheker. ‘Ik vond het zo lief en zorgzaam’, vertelt ze. ‘De mensen hier zien nog wat er om hen heen gebeurt, letten op elkaar. In de apotheek zeggen ze soms: “goh, zijn de medicijnen nu al klaar?” in plaats van dat we klachten krijgen over de wachttijd.’ 

Naar de minister 

Sinds 2023 is Wever managing pharmacist bij apothekersgroep Botica di Servicio. Samen met de financieel directeur heeft ze het voor het zeggen in de ketenapotheek, die vijf locaties heeft op Aruba. Wevers carrière is snel gegroeid. ‘De aandachtsvelden liggen hier anders’, zegt ze. ‘Medicijntekorten raken ons bijvoorbeeld veel harder, maar daar staat tegenover dat de lijnen kort zijn. Als we iets willen, stappen we zelf naar de minister of de inspectie.’ 

‘Nu is het mijn beurt om anderen kansen te bieden’ 

Enkele jaren geleden dreigde er een tekort aan apothekersassistenten te ontstaan. ‘Er kwamen nauwelijks starters bij’, zegt Wever. ‘Doorgroeien of een opleiding volgen gaat niet zomaar hier. Als er niks gebeurde, zou ons bedrijf in de problemen te komen.’ De apotheker nam het heft in eigen handen en belde de Leidse Onderwijsinstellingen (LOI). ‘We hebben samen een MBO-opleiding opgezet. Inmiddels zijn er op Aruba en Curaçao in totaal tien apothekersassistenten in opleiding.’ 

Op een dienblaadje 

Dat de kansen op Aruba anders liggen dan in Nederland, merkte Wever toen een van de studenten haar apart nam en bedankte. ‘Ze was ontzettend blij dat ze eindelijk kon doorgroeien. Toen pas besefte ik hoeveel zo’n kans voor iemand kan betekenen.’ Ze vervolgt: ‘Laten we eerlijk zijn, ik kreeg mijn kansen gepresenteerd op een dienblaadje. Ik kon goed leren, kreeg studiefinanciering en ging op kamers. Sinds ik op Aruba woon, zie ik meer dan ooit hoe goed ik het had thuis. Nu is het mijn beurt om anderen kansen te bieden.’ 

Wever denkt regelmatig terug aan de patiënt die haar op de schouder tikte. ‘“Als iets vandaag niet lukt, kan het morgen ook wel”, zei hij. Ik vroeg me af of dat wel klopte. De man vond dat ik daar nog maar eens kritisch over moest nadenken.’ Wever realiseerde dat hij gelijk had, al geeft ze toe dat het gehaaste nog steeds in haar zit. ‘Collega’s vragen zich regelmatig af waar ik me nu precies druk over maak. Tegelijkertijd denk ik soms het tegenovergestelde, dat zij zich juist wel iets drukker zouden mogen maken.’ Ze lacht. ‘Het is een leuke balans, we leren van elkaar.’