Leid het natuurlijke DNA-reparatiemechanisme af en CRISPR-Cas9 werkt vijf keer beter. Kwestie van wat extra confetti in het systeem stoppen, suggereren Berkeley-onderzoekers in Nature Communications.

Die confetti bestaat dan uit stukjes enkelstrengs DNA van 127 basen lang, in een volgorde die nergens in het menselijk genoom vorkomt. Die breng je samen met het Cas-knipenzym in de te behandelen cellen.

Jacob Corn en collega’s noemen het ‘non-homologous oligonucleotide enhancement’, afgekort NOE.

Wat het op moleculair niveau precies aanricht is nog niet duidelijk. Maar vast staat is het dat het de efficiëntie van CRISPR-Cas9 in menselijke cellijnen vergroot met maximaal een factor vijf. Dat vergroot de kans dat je in één keer alle kopieën van een gen uitschakelt, ook als het er meer dan twee per celkern zijn. En op locaties in het genoom die moeilijk benaderbaar zijn, kan het betekenen da het net wél lukt in plaats van net niet.

Corn vermoedt dat het iets zegt over de manier waarop DNA-reparatie werkt. Het idee achter CRISPR-Cas is nu eenmaal dat je DNA net zo lang op dezelfde plek blijft doorknippen totdat het reparatiemechanisme een keer een fout maakt, zodat de sequentie ter plekke permanent verandert.

De beschikbare mechanismes verschillen per celtype en dat is vermoedelijk de reden dat CRISPR-Cas niet overal even goed aanslaat. Maar er is nog heel weinig bekend van de manier waarop de cel het juiste mechanisme selecteert, en hoe zo’n mechanisme weet welke uiteinden het aan elkaar moet breien om DNA in de oorspronkelijke toestand te herstellen.

Dat korte stukjes onzin-DNA in staat zijn om het in de war te sturen, zou best wel eens een nuttige aanwijzing kunnen zijn.

bron: Berkeley