Voor het eerst zijn muizen gekweekt met symptomen van anorexia nervosa. Onderzoekers van Columbia University in New York hopen er de moleculaire mechanismes mee te achterhalen die mensen triggeren om zichzelf uit te hongeren, schrijven ze in het tijdschrift Translational Psychiatry.

Tot nu toe leek het onmogelijk om deze aandoening na te bootsen bij proefdieren. Bekend is dat anorexia voortkomt uit een combinatie van genetische aanleg en sociale druk: patiënten jutten elkaar op om nóg magerder te worden. Voor dat soort schoonheidsidealen zijn voor zover bekend alleen mensen vatbaar.

Moneek Madra en Lori Zeltser hebben nu geredeneerd dat stress stress is en dat je muizen, die sociale dieren zijn, het meest effectief kunt stressen door ze vanaf hun vroege jeugd eenzaam in een hokje op te sluiten en ze ook nog nèt iets te weinig calorieën te serveren.

De bijbehorende genetische modificatie betreft het gen voor BDNF (brain-derived neurotrophic factor). Deze simpele en van nature vrij veel voorkomende mutatie, die het aminozuur valine op plaats 66 in de keten vervangt door methionine, wordt zowel bij mensen als bij muizen al langer in verband gebracht met overgevoeligheid voor sociale stress.

En warempel: van de vrouwtjesmuizen die onderworpen werden aan deze combinatie van risicofactoren, ging 40% op een gegeven moment minder eten dan goed voor ze was. Meestal bedachten ze zich na een dag of zo en haalden de schade in, maar er waren er ook een paar die zichzelf doodhongerden.

Over mannetjesmuizen zegt de publicatie vrijwel niets; het lijkt er op dat de onderzoekers daar niet of nauwelijks proeven mee hebben gedaan. Het aantal vrouwtjesmuizen dat ze gebruikten was trouwens ook aan de magere kant (sorry).

De uitdaging is nu om te kijken wat er biochemisch gezien in de hersenen van deze muizen gebeurt. In de hoop dat dat houvast oplevert om de ontwikkeling van anorexia bij mensen medicinaal te smoren.

bron: Columbia University