De informatie voor het maken van eiwitten zit opgeslagen in ons DNA. Kort door de bocht wordt die informatie via transcriptie doorgegeven aan boodschapper-RNA (mRNA), waarna de benodigde eiwitten en enzymen worden gemaakt via translatie. Nu is het bijzondere dat verschillende celtypes wel hetzelfde DNA hebben (en dus dezelfde genetische informatie), maar heel verschillende eiwitten en enzymen maken, specifiek voor het doeleinde van die cellen. Dat bleek te maken te hebben met microRNA, zo vonden Victor Ambros en Gary Ruvkun.

In 1993 publiceerden Ambros en Ruvkun hun onderzoek over microRNA. Vergeleken met mRNA zijn het heel kleine stukjes RNA die op specifieke delen van mRNA gaan zitten en zo eiwitsynthese stoppen of zelfs mRNA laten afbreken. Het was een nieuwe maar fundamentele kijk op genregulatie. ‘Ambros en Ruvkun’s baanbrekende ontdekking was onverwacht en onthulde een nieuwe dimensie van genregulatie, essentieel voor alle complexe levensvormen’, aldus het persbericht op de website van de Nobelprijzen.

Bekijk de bekendmaking hieronder.