De Nobelprijs voor scheikunde gaat dit jaar naar Tomas Lindahl, Paul Modrich en Aziz Sancar. Zij ontdekten hoe kwetsbaar DNA is, en hoe efficiënt de voortdurend optredende schade (meestal) wordt gerepareerd.

Het betreft voornamelijk onderzoekswerk uit de jaren 70 en 80, en het is de vraag of de winnaars , die inmiddels tegen of ver in de 70 zijn, het ooit nog hadden verwacht.

Die kwetsbaarheid was een ontdekking van Lindahl. Tot begin jaren 70 werd DNA aangezien voor een extreem stabiel molecuul, maar Lindahl liet zien dat het op alle mogelijke manieren uit elkaar kan vallen. Door inwerking van uv-straling en vrije radicalen gaat het zelfs zó snel achteruit dat zonder reparatiemechanisme geen leven mogelijk zou zijn. Een van die mechanismes, base excision repair, ontdekte hij ook.

Sancar ontdekte een tweede mechanisme, nucleotide excision repair, dat vooral de uv-schade aanpakt. En Modrich beschreef reparatiemechanisme nummer drie, mismatch repair, dat 999 van de 1000 fouten bij het kopiëren van DNA-strengen corrigeert.

bron: nobelprize.org