Pascal Vermeeren is assistent professor theoretische chemie aan de Vrije Universiteit Amsterdam. Daar deed hij ook zijn bachelor, master en promotie. 

Waarom doe je dit onderzoek? 

‘Het lab vond ik niks. Ik ben onhandig en ik vond het lang wachten. Ik had altijd de waaromvraag. Waarom wel of niet? In het derde jaar hadden we computationele chemie, waarin het gaat om precies begrijpen wat er gebeurt. Toen wist ik wat ik wilde doen. Daarna heb ik mijn bachelorproject bij Celia [Fonseca Guerra, red.] gedaan en ik werk nog steeds in de theoretische chemie.’  

Waar ben je nu mee bezig? 

‘Chemische processen op oppervlakken, zelf-assemblage en katalyse. Ik werk nu aan het ontwikkelen van modellen om die processen echt te begrijpen. Er zijn wel modellen, maar die beantwoorden niet de waaromvraag. Veel mensen vinden het prima, maar een correlatie geeft niet het antwoord op waarom het zo is. Als ze dat weten kunnen we het verbeteren en een slag slaan richting duurzamere processen, waarin we minder edelmetalen en meer niet-schaarse elementen gebruiken.’ 

Welk rekwisiet heb je meegenomen? 

‘Een d-orbitaal. In mijn model probeer ik een brug te slaan tussen de elektronische structuur, de orbitalen, en fysische eigenschappen zoals chemische binding en reactiviteit. Orbitaaltheorie is de basis van het model dat we ontwikkelen. Ik vind het een heel mooi model om dingen uit te leggen en te begrijpen. We hebben deze oorspronkelijk geprint voor het college. Het helpt altijd om echt iets te zien, iets wat je kunt vasthouden, net als wanneer je met een 3D-model een molecuul vasthoudt.’