Amerikaanse onderzoekers willen lok-eicellen inzetten als anticonceptiemiddel. Bij muizen werkt het al, schreven ze zojuist in Science Translational Medicine.
Het idee is dan om de zona pellicuda te imiteren, de beschermende buitenlaag rond échte eicellen. Die bestaat uit drie of vier verschillende glycoproteïnen, maar eerder onderzoek heeft duidelijk gemaakt dat er maar één tussen zit die daadwerkelijk zaadcellen bindt. Dat eiwit heet ZP2; de mensen- en muizenvarianten zijn een beetje verschillend maar in beide gevallen bindt het sperma aan het N-uiteinde van de aminozuurketen.
Jurrien Dean en collega’s van de National Institutes of Health in Bethesda, Maryland, maakten dus bolletjes van agarose en bekleedden die met dat N-uiteinde van ZP2. Meng je die bolletjes in een petrischaaltje met echte eicellen en doe je er sperma bij, dan maken die eicellen ineens nog maar een heel kleine kans om te worden bevrucht.
Bijkomend voordeel is dat de bolletjes vooral de meest levensvatbare zaadccellen lijken te binden, zodat je ze ook zou kunnen gebruiken als selectiemiddel om de kans op succes bij in-vitrofertilisatie te vergroten.
Bij muizen werkt het ook in vivo. Als je de bolletjes inbrengt in de baarmoeder, zodat het sperma ze tegenkomt voordat het de kans krijgt de eileider in te gaan, dan worden in de praktijk inderdaad alle zaadcellen onderschept.
Hoe je dat bij mensen voor elkaar moet krijgen weten de auteurs nog niet precies, maar ze suggereren om de bolletjes aan te brengen op een ring of een sponsje in de vagina. Eventueel in combinatie met andere contraceptiemiddelen zoals hormonen, om de kans op ongewenste zwangerschappen nog verder te minimaliseren.
bron: NIH
Nog geen opmerkingen