Zichtbaar licht kan DNA in levende cellen wel degelijk laten fluoresceren, al staat in alle boeken van niet. Je kunt het dus bekijken met super-resolutie microscopietechnieken zonder dat je het eerst hoeft te labelen, schrijven Vadim Backman en collega’s van Northwestern University in PNAS.
Dat niemand het ooit heeft opgemerkt, lijkt vooral te komen doordat DNA in de praktijk niet continu fluoresceert maar alleen zo nu en dan even knippert. In de tussenpozen, die honderden milliseconden kunnen duren, verkeert het in een ‘dark state’. Voeg daar aan toe dat iedereen op school heeft geleerd dat biologische moleculen nóóit fluoresceren, op een paar specifieke eiwitten na, en dat er genoeg fluorescente labels beschikbaar zijn die je aan levende cellen kunt toevoegen om ze alsnog te laten oplichten, dan is het niet zo’n wonder dat het effect over het hoofd werd gezien.
Nadeel van die fluorescente labels is wel dat ze mogelijk de werking van de gelabelde moleculen in de weg zitten, en dat ze sowieso toxisch zijn zodat de cel niet lang levend blijft.
De Amerikanen hebben nu ontdekt dat de eigen fluorescentie van DNA, in combinatie met een 532 nm-laser, wel degelijk voldoende is om ‘photon localization microscopy’ (DNA-PLM) mee te bedrijven. Dat is een vorm van ‘super resolution’-lichtmicroscopie waarmee je ver beneden de diffractielimiet kunt duiken. Ze halen er een resolutie van 20 nm mee, voldoende om details te kunnen zien van de chromatinestructuren waarin DNA zich oprolt.
Het lijkt vooral een kwestie van filmpjes maken in plaats van losse foto’s, en lang genoeg blijven filmen zodat je de moleculen voldoende vaak ziet oplichten.
bron: Northwestern University
Nog geen opmerkingen