Eiwitten op een buisvormig celmembraan vormen automatisch een ring. Dat komt goed uit wanneer een cel zich moet delen, suggereren de Delftse onderzoekers Afshin Vahid en Timon Idema in Physical Review Letters.
Het doet denken aan een recente Leidse publicatie in Scientific Reports, waaraan Vahid en Idema eveneens een bijdrage leverden. Maar dit keer gaat het niet over bolvormige membranen maar over nanobuisjes die qua kromtestraal dichter bij echte cellen komen. Het aantal eiwitmoleculen op die nanobuisjes is veel groter dan twee. En het Delftse onderzoek betreft een analytisch model, in plaats van experimenten met opgeschaalde bolletjes.
Het model voorspelt in wezen hetzelfde als wat uit de Leidse experimenten kwam: identieke eiwitten, die elkaar op een vlakke ondergrond zouden afstoten, worden op een gekromd oppervlak naar elkaar toe getrokken doordat ze dat oppervlak indeuken.
Nieuw is wat er gebeurt als die eiwitten met meer zijn. Dan vormen ze samen uiteindelijk ringen om het buisje heen. Hoe sterk hun onderlinge ‘aantrekking’ is, hangt af van de kromtestraal.
Bekend was al dat voorafgaand aan de celdeling inderdaad zulke eiwitringen ontstaan. Die trekken zich vervolgens samen en snoeren zo het membraan in, totdat het zich splitst in twee aparte omhulsels voor dochtercellen.
Het model maakt duidelijk dat die ringvorming een puur fysisch proces is waarvoor de eiwitten niet chemisch hoeven te interacteren.
bron: TU Delft
Nog geen opmerkingen