Elektrodialyse is de goedkoopste optie voor de drinkwatervoorziening van afgelegen Indiase dorpen. Je kunt zo namelijk toe met een minimum aan zonnepanelen en accu’s, hebben MIT-onderzoekers becijferd.

Het is een van de weinige situaties waarin elektrodialyse, een proces waarbij je met een combinatie van membranen en een elektrisch veld de overtollige ionen uit het water trekt, beter scoort als ontziltingsproces dan de gebruikelijke omgekeerde osmose waarbij je het water zélf door die membranen perst, zo valt op te maken uit een publicatie in het tijdschrift Desalination.

Het verschil zit in een aantal factoren. Ten eerste werk je op kleine schaal: elk dorp met zo’n twee- tot vijfduizend mensen krijgt een eigen installatie. Ten tweede zijn die dorpen niet aangesloten op het elektriciteitsnet, zodat energie een relatief grote kostenpost is.

En ten derde heb je het niet over zeewater maar over grondwater dat alleen een beetje brak is - zoals het uit de grond komt is het ook al enigszins drinkbaar, alleen smaakt het zo smerig dat veel mensen liever oppervlaktewater drinken met alle risico’s op bacteriële besmetting van dien.

Volgens Amos Winter en promovenda Natasha Wright verbruikt elektrodialyse in deze situatie maar half zo veel elektriciteit als omgekeerde osmose. De besparing op zonnepanelen en tijdelijke energie-opslag wordt dan zo groot dat ze compenseert voor de hogere aanschafkosten van de elektrodialyse-installatie. Bovendien werkt die bij lagere drukken en is zijn de dure membranen gemakkelijker schoon te spoelen, zodat je mag verwachten dat ze langer meegaan.

En je houdt 90 procent van het opgepompte grondwater over terwijl dat bij omgekeerde osmose vaak maar 50 procent is; voor de economie van het proces maakt dat niet echt uit maar voor de waterschaarste des te meer.

Begin volgend jaar hopen Wright en Winter een werkend prototype af te hebben, dat ze daadwerkelijk in India willen laten uitproberen.

bron: MIT