In methyleenblauwhoudend afvalwater kun je elektrische energie opslaan. Zo heb je er meer aan dan wanneer je het zuivert, suggereren Anjula Kosswattaarachchi en Timothy Cook van de University at Buffalo in ChemElectroChem.

Bij ons is dat methyleenblauw vooral bekend als laboratoriumkleurstof en ietwat verouderd geneesmiddel. Maar in landen als Sri Lanka, waar Kosswattaarachchi vandaan komt, verven ze er op grote schaal textiel mee. Dat levert dus ook een levensgroot afvalprobleem op, temeer daar methyleenblauw niet alleen giftig is, maar tevens erg lastig uit het water is te krijgen.

Methyleenblauw is echter ook een redoxindicator. In een reducerende omgeving neemt het twee elektronen op en verandert in (kleurloos) leucomethyleenblauw. Doe er een oxidator bij en je krijgt je oorspronkelijke methyleenblauw weer terug.

In Buffalo willen ze die elektronen-opslagcapaciteit nu benutten in een zogeheten redoxflow-accu. Daarbij pomp je grote hoeveelheden vloeistof heen en weer tussen twee reservoirs. Een bevat de gereduceerde vorm, de andere de geoxideerde, en via een membraan halverwege pomp je er elektronen in of uit. Het neemt veel ruimte in en is alleen voor grote, stationaire opslagsystemen te gebruiken, maar het is low-tech en zeer goedkoop.

In Buffalo hebben ze een paar laboratoriumproefjes gedaan die laten zien dat het in principe werkt. Methyleenblauw blijkt zeker 50 laadcycli te overleven zonder capaciteitsverlies, mits je een membraan uitkiest dat niet verstopt raakt doordat het de moleculen adsorbeert - Nafion NE1035 voldoet prima.

De auteurs hopen nu een hoeveelheid echt afvalwater van een textielfabriek in handen te krijgen om te zien of het daarmee ook lukt. Dat daar tevens allerlei andere zouten in zitten, zou een voordeel moeten zijn: in een flowaccu heb je immers zouten nodig voor de geleiding. Vermoedelijk zul je he water zelfs enigszins moeten indampen om de concentraties hoog genoeg te krijgen.

bron: University at Buffalo