Bakkersgist laat zich omtoveren in een spotgoedkope diagnostische test voor schimmelinfecties naar keuze. In Science Advances publiceerden Virginia Cornish en collega’s van Columbia University in New York zojuist het recept.

Ze maken gebruik van het feit dat de ‘schimmels’, die zulke infecties veroorzaken, eigenlijk gisten zijn of op zijn minst nauw daaraan verwant. Net als bakkersgist (Saccharomyces cerevisiae) planten ze zich nu en dan geslachtelijk voort teneinde hun genen onderling te vermengen. En om een soortgenoot van het andere ‘geslacht’ te kunnen lokken, maken ze mating peptides aan die werken als een soort feromoon.

Wat je dus ten eerste moet doen is het DNA van S. cerevisiae dusdanig modificeren dat hij niet meer zijn eigen feromoonreceptor aanmaakt maar die van de soort die je wilt detecteren. Ten tweede moet je zichtbaar maken dat die receptor iets heeft gevangen, en dat kan door het receptorsignaal aan te sluiten op een paar extra genen die coderen voor de productie van een kleurstof. Lycopeen, bijvoorbeeld.

Om te beginnen heeft Cornish het uitgeprobeerd met de bekendste Westerse veroorzaker van schimmelinfecties, Candida albicans. Na wat sleutelen genereerde hij genoeg lycopeen in de verbouwde S. cerevisiae om die zichtbaar rood te kleuren.

Nader onderzoek leerde dat je minstens negen andere ‘schimmels’ kunt detecteren door simpelweg het receptor-gen te verwisselen. In de meeste gevallen blijken die receptoren redelijk soortspecifiek, zodat je met zo’n test ook kunt vaststellen met welke schimmelinfectie je precies te maken hebt en welke medicijnen je dus moet voorschrijven.

Het is zelfs al gelukt om de gistcellen vast te leggen op filterpapier en er een teststrookje van te maken dat de aanwezigheid van een infectie met C. albicans of Paracoccidioides brasiliensis in bloed of urine aantoont. De strookjes kosten minder dan een cent per stuk en blijven minstens 38 weken goed.

bron: Columbia University