In combinatie met cyanuurzuur kan de DNA-base adenine nanovezels vormen van een micrometer lang. Wie weet wat je op basis van dit assemblageprincipe nog meer kunt doen met DNA, schrijven Canadese onderzoekers in Nature Chemistry.

Hanadi Sleiman en haar collega’s van McGill University brengen het als alternatief voor de introductie van kunstmatige DNA-basen. Waarbij ze dat DNA puur lijken te zien als bouwmateriaal voor nanostructuren en niet als drager van erfelijke informatie.

Ze maken gebruik van het feit dat adeninemoleculen twee plekken hebben waaraan ze via waterstofbruggen de complementaire base thymine kunnen binden. In de traditionele dubbele DNA-helix is één van die plekken buiten gebruik. Maar synthetiseer je DNA-ketens die alleen maar adenine óf thymine bevatten, dan kunnen die een soort driedubbele helix vormen waarbij polyadenine tussen twee polythymines zit gesandwiched.

Omdat thymine echt maar één plek heeft die adenine kan binden, wordt de bundel nooit dikker. Cyanuurzuur, dat zelf geen ketens vormt, heeft er echter drie. Drie cyanuurzuurmoleculen en drie adeninemoleculen kunnen daardoor samen een zeshoek vormen.

En als die adenines in polyadenineketens zitten, krijg je een bundel van drie van die ketens die door cyanuurzuur aan elkaar worden gehouden. Houdt één van de ketens op, dan wordt de volgende er aan vast gebreid door de andere twee. Vandaar dat je verrassend lange nanovezels kunt krijgen.

Volgens de auteurs is het nieuws vooral dat je überhaupt dergelijke trucjes kunt uithalen met DNA. Cyanuurzuur is niet het enige molecuul met meerdere bindingsplekken, dus er valt nog genoeg te experimenteren.

Ze vragen zich zelfs hardop af of in de natuur ook zoiets gebeur. Voorafgaand aan de vertaling naar een eiwit wordt boodschapper-RNA verlengd met polyadenine en het zou zomaar kunnen dat hier een nog onbekend regelmechanisme achter zit.

bron: Nature Chemistry