Kevin Van Geem onderzoekt processen die de petrochemie kunnen verduurzamen, zoals chemische recycling van plastics, liefst door directe omzetting van afval in nieuwe grondstof. Deze circulaire technologie heeft de wind mee, omdat overheden harde eisen gaan stellen aan hergebruik. ‘Europa kan in 2050 aardolie door plastic afval vervangen in de productie van chemicaliën.’

Wie zijn naam intikt merkt dat het internet Kevin Van Geems voetbalcarrière minstens zo belangrijk vindt als zijn chemische palmares. Hij speelde in de jeugd van AA Gent, en tussen 1995 en 2010 op hoog niveau bij diverse andere Vlaamse clubs. Het was weliswaar nooit zijn ambitie om de Belgische eredivisie te bereiken, maar in 2007 lag het wel in het verschiet, toen zijn club FCV Dender EH promoveerde. Van Geem zag er echter op 29-jarige leeftijd vanaf.

‘Voetbal deed ik zeer graag, maar voor mij was het eerder werk, en studeren en promoveren was mijn hobby. Topvoetbal is in werkelijkheid niet de droom die je in jongensboeken leest, of op televisie ziet als een ploeg de beker wint. Het is een harde, competitieve wereld. Achter de schermen is er ook misère met blessures, uitbuiting en financiële problemen. En als je vijfendertig wordt, dan is er daarna nog een heel leven. Ik heb dat altijd in mijn achterhoofd gehouden: na het voetbal moet er ook iets zijn. Van mijn hobby heb ik mijn werk kunnen maken: ik ben professor geworden. Ik heb een fantastische job met veel vrijheid om te doen wat ik leuk vind. Dat is een enorme luxe, dus ik ben blij dat ik die keuze heb gemaakt.’

Van Geem werkt sinds 2017 als hoogleraar Thermochemische Reactietechniek aan de Universiteit Gent, waar hij onder meer onderzoek doet aan een experimentele stoomkraker en pyrolysereacties waarin plastic wordt omgezet in een olieachtige grondstof voor de petrochemische industrie. Hij is tevens directeur van het Centrum voor Duurzame Chemie, een koepelorganisatie binnen de Universiteit Gent die zeven jaar geleden is gestart. ‘We werken in het centrum aan chemie, analytische technieken en procestechnologie, maar we hebben er ook socio-technische kennis aan toegevoegd, vanuit het centrum voor duurzame ontwikkeling. Op die manier hebben we samen met andere universiteiten langjarige financiering van de Vlaamse overheid kunnen garanderen voor onderzoek aan bijvoorbeeld plasticrecycling en elektrificatie van de chemische industrie.’