Schijfvormige nanodeeltjes blijven prima op celmembranen plakken maar komen er vrijwel nooit doorheen. Zulke schijfjes kun je dus gebruiken om cellen te labelen zonder al te bang te hoeven zijn voor toxische neveneffecten, suggereren Chinese onderzoekers in ACS Applied Materials & Interfaces.

Bing Yan en collega’s vermoeden dat het komt doordat schijfjes meestal plat op het membraan komen te liggen en daarbij een vrij groot oppervlak bedekken. Daar reageert zo’n membraan niet op.

Een bolletje met dezelfde diameter maakt eerst maar op één punt contact en drukt vervolgens het membraan een beetje in. Dat leidt weer tot endocytose, het natuurlijke proces waarmee celmembranen deeltjes naar binnen halen.

In theorie was zo’n effect al voorspeld, maar nu is het ook experimenteel bewezen. De onderzoekers maakten hun eigen nanoschijfjes van 20 nm diameter door styreen, divinylbenzeen en butylstyreen te polymeriseren. Bolletjes van dezelfde diameter bleken gewoon te koop.

Zowel schijfjes als bolletjes voegden ze in vitro toe aan diverse menselijke celkweekjes. Met transmissie-elektronenmicroscopie konden ze vervolgens constateren dat de bolletjes gemakkelijk de cellen binnendrongen, terwijl de schijfjes vrijwel allemaal op het oppervlak bleven steken.

Met die schijfjes loop je dus ook nauwelijks het risico dat ze de inwendige processen van de cel verstoren, of zelfs tot celdood leiden.

bron: C&EN