Carrière
Wie al jaren werkloos is, raakt vaak zijn zelfvertrouwen kwijt.
Ruim drie jaar was Marnix van Son (43) werkeloos. ‘Ik ben chemicus in hart en nieren’, vertelt hij. ‘Daarom ben ik in die periode nooit bang geweest dat ik de feeling met mijn vakgebied kwijt zou raken.’ Maar natuurlijk, er was wel af en toe wanhoop of hij, gepromoveerd organisch chemicus, nog aan de slag zou komen.
Ongewis
Eind 2012 droogde de financiering op van zijn postdocplek bij een Belgische universiteit. Daarna schreef hij nog een wetenschappelijk artikel, was meermalen coauteur, hield de literatuur bij, maar de ongewisse toekomst in de wetenschap benauwde hem. Liever wilde hij naar een onderzoeksinstituut of het bedrijfsleven. ‘Ik heb mijn netwerk aangesproken, brieven geschreven, maar het solliciteren ging me slecht af. Van dat geploeter werd ik weleens moedeloos.’ Op een gegeven moment schreef hij zich daarom in voor een master statistiek, als mogelijk alternatief, maar deze uitwijkmogelijkheid hoefde Van Son niet te gebruiken.
‘Ik liep vaak vast’
Dat is mede te danken aan loopbaancoach Marese Donkers. ‘Ik had behoefte aan persoonlijke ondersteuning’, vertelt Van Son. ‘Zij is chemicus. Dat leek me een pre in het contact, maar ze heeft bovendien ervaring met humanresourcemanagement. En dat was mijn valkuil, daar liep ik vaak vast.’ Daardoor kwam hij eigenlijk nooit in contact met de mensen die hem inhoudelijk konden beoordelen. Door hrm was hij dan al afgewezen.
‘Donkers leerde me dat ze daar vooral een lijstje vaardigheden afvinken: kan de kandidaat planmatig werken, is hij communicatief? Dankzij haar kan ik die kwaliteiten nu beter benoemen én beter over het voetlicht krijgen in de korte tijd die je vaak maar is gegeven.’ Al snel sorteerde dat effect. De eerste keer kwam Van Son in de volgende ronde; de tweede keer was het raak. Sinds kort heeft hij weer een baan als chemicus, bij een Belgisch bedrijf.
Profileren
Volgens de coach is het voor iedereen – zeker niet alleen voor chemici – moeilijk zichzelf te profileren. ‘Heel veel mensen realiseren zich onvoldoende waar ze goed in zijn. Vakinhoudelijk natuurlijk wel, maar werkgevers vragen veel meer. Van Son is een verbinder die multidisciplinair kan werken. Dat moet je etaleren. Als je het niet laat zien, dan moet de werkgever ernaar raden. Dat is zonde.’ Volgens haar blijft niemand verschoond van die blinde vlek. Het is zo goed als onmogelijk, om alleen een goed curriculum vitae te schrijven’, denkt ze. ‘Ook voor mijn eigen cv laat ik iemand meekijken. Anders ontbreekt, serieus, vaak meer dan 50 % van waar je goed in bent.’
‘Van dat geploeter werd ik moedeloos’
Als het een tijdje niet lukt een baan te vinden, raken mensen hun zelfvertrouwen kwijt, merkt Donkers. ‘Ik probeer in gesprekken aan te sluiten bij ervaringen waar ze een positief gevoel aan over hebben gehouden, waar ze trots op zijn. Als je die gaat analyseren, komen ze er vanzelf achter wat hun sterke kanten zijn en wat ze leuk vinden om te doen. Dat moeten ze zelf ook voelen. Ik kan zoveel zeggen, maar ze moeten vooral zelf weer geloven in hun capaciteiten, dan stralen ze dat ook uit in het contact bij een potentiële werkgever.’
Die aanpak hielp ook Van Son. ‘Donkers legt de nadruk op je sterke kanten, niet op de onvolkomenheden. Dat is belangrijk voor het zelfvertrouwen. En dat heb je hard nodig. Solliciteren is echt een bikkelharde strijd.’
De naam Marnix van Son is gefingeerd.
Nog geen opmerkingen