Lab-on-a-chip-technieken staan volop in de belangstelling. Op het lab lijken ze veelbelovend voor uiteenlopende toepassingen. Maar de stap naar de praktijk blijkt lastig. ‘Je moet vaak zelf de nodige aanpassingen maken. Daar moet je wel de expertise voor hebben.’

Veel technologie moet tegenwoordig zo klein en handzaam mogelijk zijn, en dat geldt ook in het laboratorium. Waar spectrometers of andere analyseapparaten vroeger halve labs in beslag namen, staan ze tegenwoordig gewoon op een tafel en kun je ze soms zelfs in je hand houden. Door deze ontwikkelingen is zijn ook de ontwikkelingen rondom labs-on-a-chip razendsnel gegaan. Onderzoekers publiceren de ene na de andere interessante toepassing. Maar hoeveel hiervan vinden ook echt hun weg naar de laboratoria?

Het geheim achter het lab-on-a-chip-concept is microfluïdica. De chips bevatten minuscule kanaaltjes, waar vloeistof of gas met microfluïdische krachten doorheen worden gestuwd. Onderweg vinden verschillende functionele stappen plaats, zoals analyse, menging of juist scheiding. De labs-on-a-chip kennen verschillende voordelen. Zo is er weinig materiaal voor nodig en kun je de processen makkelijk aanpassen en analyses snel en efficiënt uitvoeren.

De eerste lab-on-a-chip, ontwikkeld in 1979, was een gaschromatograaf. Met name in de laatste twee decennia is de technologie sterk ontwikkeld; de mogelijkheden lijken inmiddels haast eindeloos. Onderzoekers ontwikkelen de chips als sensoren, gebruiken ze voor synthese en het bouwen van celstructuren of zetten ze in voor verschillende analyses, zoals chromatografie, elektroforese en zelfs DNA-microarrays. De achterliggende principes blijken bovendien ook waardevol voor andere toepassingen, zoals het verbeteren van hypergepolariseerde NMR.