In de laatste decennia van de vorige eeuw waren er vaak zorgen over persistente verontreinigingen als DDT, PCB’s (polychloorbifenylen) en gechloreerde dioxines en furanen. Allemaal persistente, bioaccumulerende en toxische (PBT) stoffen. Een aantal van deze stoffen komen nog steeds voor in het milieu en in de mens, hoewel ze al jarenlang zijn verboden.
Nu is daar weer een nieuwe groep van stoffen aan toegevoegd: de per- en polygefluoreerde alkaan verbindingen (PFAS). PFAS werden bekend omdat ze gebruikt werden om teflon te maken, o.a. voor de anti-aanbaklaag in pannen maar ook door toepassing als vuil-vet en waterafstotende coating op kleding en meubilair. Door de aanwezigheid van een polaire groep in de meeste van deze verbindingen werd de persistentie aanvankelijk niet zo hoog ingeschat. Bovendien waren de weinige gegevens over giftigheid niet alarmerend.
Meer informatie is te vinden op de website van de lezing.
Venue
Wijkcentrum ‘De Wereld’, Haarlem
Organiser
Haarlemse Chemische Kring