De fascinerende perspectieven van de moleculaire elektronica, de nanotechnologie, van biomaterialen en het doel om de kloof tussen synthetische en biologische moleculaire systemen te dichten, zijn belangrijke ingrediënten voor het bestuderen van complexe interacties in functionele supramoleculaire systemen. Het ontwerp en de synthese van goed gedefinieerde supramoleculaire architecturen vereist een gebalanceerde keuze tussen covalente synthese en de assemblage van de bereide fragmenten.

De huidige zelfassemblageprocessen worden voornamelijk bepaald door oplosmiddel, temperatuur of concentratie en een beperking in mogelijkheden komt inzicht. Daarom wordt een paradigmaverschuiving voorgesteld om deze zelfassemblage- en zelforganisatie-processen te vervangen door niet-covalente synthese. Hierbij wordt de vooruitgang van de covalente synthese in de laatste 150 jaren gebruikt als bron van inspiratie om tot de niet-covalente synthese van deze supramoleculaire architecturen te komen.

Waar het aantal verschillende componenten toeneemt, neemt ook de complexiteit van het systeem toe. Hiervoor moeten we toewerken naar meerstaps niet-covalente synthese. In de lezing illustreren we onze aanpak met behulp van een aantal voorbeelden uit ons eigen laboratoria, met het doel om te komen tot nieuwe strategieën voor meerstaps niet-covalente synthese van functionele supramoleculaire materialen en systemen.